بیشتر[ین] استفاده سیمان ها و چسب ها در استخوان برای درمان شکستگی ها و تعمیر نواقص بوده است. ایده اتص

هفته سوم فروردین 1392 هفته دوم فروردین cohesive 1392 هفته سوم آذر 1391 هفته او ل آذر 1391 هفته سوم آبان 1391 هفته سوم مهر 1391 هفته چهارم خرداد 1391 هفته چهارم اردیبهشت 1391 هفته دوم اردیبهشت 1391 هفته چهارم اسفند 1390 هفته سوم اسفند 1390 هفته چهارم دی 1390 هفته سوم دی 1390 هفته چهارم آذر 1390 هفته دوم آذر 1390 هفته او ل آذر 1390 هفته چهارم آبان 1390 هفته او ل آبان 1390 هفته سوم مهر 1390 هفته او ل مهر 1390 هفته چهارم شهریور 1390
به جز استخوان و قسمت هایی از دندان که بافت های سخت بدن محسوب می شوند بقیه بافت های بدن نرم اند. از جمله کاربردهای متداول چسب های بافت نرم اتصال رگ های خونی بستن زخم های ناسور [زخم عمیقی که غالبا بوسیله مجرای پیچاپیچی بداخل مربوط است] و اتصال تجهیزات به بافت اند. از گذشته تا امروز از نخ بخیه و دیگر تجهیزات cohesive مکانیکی برای انجام چنین کاری استفاده می شود. امید است به زودی چسب های زیستی بتوانند استفاده از وسایل مکانیکی را منسوخ کنند و یک ماده با خواص بسیار قوی در اختیار جراح قراردهند که همانند بافت زنده عمل کند و زمینه جراحی راحت و بهبود سریع تر زخم را فراهم آورد.
چسب ها در سطح پوست به صورت انواع بانداژ و چسب زخم استفاده می شوند. تا سال 1962 چسب های فشار حساس پزشکی از فرمولاسیون لاستیک طبیعی ساخته می شدند. مواد پایه چسب جراحی بر پایه لاستیک طبیعی شامل لاستیک طبیعی رزین سلفون (Colophon Resin) لانولین (Lanolin) و اکسید روی بودند که روی پارچه کتانی استفاده می شدند. باندهای پایه لاستیکی متیل سلولزی و یا هیدروکسی اتیل سلولزی از انواع دیگر هستند. امروزه چسب های فشار حساس برای کاربردهای خاص پوستی اغلب از پلیمرهای آکریلاک ساخته می شوند. علت اصلی کاربرد این پلیمرها طبیعت غیر آلرژی زای (Hypoallergic) باندهای جدید بود که نیاز به استفاده از اجزای متعدد نوار چسب های لاستیکی (لاستیک مصنوعی رزین طبیعی ضداکسید کننده نرم کننده و رنگ زا) را برطرف می کرد. امروزه دو نوع از این چسب ها را شرکت های داو کرنینگ (Dow-Corning) و تری ام (3M) به صورت تجاری تولید می کنند.
هگزافلئورو ایزوبوتیل سیانوآکریلات ویژگی هایی مانند مقاومت پیوندف انعطاف پذیری زخم التیام یافته و پایین بودن مقدار سمیت را دارد و به نظر می رسد سرعت تخریب زیستی بالاتری از n- بوتیل سیانوآکریلات cohesive داشته باشد.
قابلیت کاربرد خوب در سطوح خون ریزی
چسب ژلاتین فرمالدیید رزورسینول برای خونریزی کبد و کلیه در حیوانات به کار می رود و سمیت نظام مندی مشاهده نشده است. به هر حال به دلیل وجود فرمالدیید و رزورسینول اثر منفی طولانی مدت این مواد و سرطان زایی مصرف این چسب چندان تایید نمی شود.
برای بازسازی و مرمت اعصاب سطحی و اتصال رگ ها استفاده می شود. این چسب برای رگ هایی با قطر کمتر از یک میلی متر استفاده نمی شود زیرا لخته زایی آن بالاست. در جراحی های مختلف برای کنترل خونریزی چسباندن بافت ها به یکدیگر و بستن نواقص بافت ها استفاده شده است. این چسب به دلیل آن که اجزای آن از خون انسان به دست می آید کاملا از خطر عفونت ویروسی ناشی از نارسایی سامانه ایمنی و هپاتیت مصون نیستند.
بیشتر[ین] استفاده سیمان ها و چسب ها در استخوان برای درمان شکستگی ها و تعمیر نواقص بوده است. ایده اتصال استخوان با مواد زیستی را گلوک (Gluck) در برلین اریه کرد. او بافت نرم را با مشتقات خون مرغ و بافت استخوان را با لیتوکل (Lithocole) cohesive پیوند داده است.
(استفاده به عنوان چسب استخوان cohesive زیست تخریب پذیر استفاده از فوم پلی یورتان سخت برای پر کردن فاصله و اتصال استخوان های شکسته شده [از معایب آن به] چسبندگی ضعیف و جذب آهسته آرتروز کاذب (Pseudoarthroses) عفونت مردگی بافت (Tissue Necrosis) و تاخیر در بهبودی اثر زخم در بسیاری cohesive نمونه ها[می توان اشاره کرد.])
سامانه های رهایش دارو بر اساس زیست چسب ها در سال های اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده اند. با این روش دارو در یک دوره زمانی مناسب و با سرعتی کنترل شده برای ایجاد اثر مطلوب در دسترس عضو قرار می گیرد. از جمله مزایای این روش استفاده بهینه از دارو امکان هدف گیری عضو مورد نظر کاهش دفعات مصرف و کاهش عوارض جانبی است.