کوکونات مواد نگهدارنده ی مایعات شوینده تهیه کائوچوی مصنوعی یا لاستیک سنتزی تولید چسب صنعتی پلیمریزاس

کوکونات مواد نگهدارنده ی مایعات شوینده تهیه کائوچوی مصنوعی یا لاستیک سنتزی تولید چسب صنعتی پلیمریزاسیون بین سطحی پلیمریزاسیون بالک یا توده ای یا مذاب پلی استایرن نظریه میدان لیگاند (LFT) رنگ و تاریخچه آن صنایع گچ نقره اندود کردن آینه استوکیومتری ایمنی در آزمایشگاه گزارش کار تجزیه کیفی عناصر محاسبه PH الکترونگاتیویته Electronegativity پیل سوختی طیف سنجی مادون قرمز و کاربرد آن در شناسایی پلیمرها کامپوزیت ها یا چندسازه های مصنوعی روش تهیه زرد کروم و نارنجی کروم
هفته سوم شهریور 1390 هفته اول تیر 1390 هفته چهارم خرداد 1390 هفته سوم خرداد 1390 هفته دوم خرداد 1390 هفته چهارم اردیبهشت 1390 هفته سوم اردیبهشت 1390 هفته دوم اردیبهشت 1390 هفته اول اردیبهشت 1390 هفته چهارم فروردین 1390 آرشیو كل مطالب
پلی استایرن h2so4 كه به غلط در میان پلاستیك كاران به كریستال معروف شده است یكی از ترموپلاستیك های سخت و شفاف می باشد كه بنابر دلایل متعدد نظیر ارزانی قیمت خاصیت قالب پذیری خوب مقاومت در برابر جذب رطوبت پایداری ابعاد عایق الكتریسیته خاصیت رنگ پذیری و مقاومت در برابر برخی از مواد شیمیایی به صورت بسیار وسیع و گسترده در قالب گیری تزریقی و وكیوم مورد استفاده قرار گرفته و توانسته است جای خود را در صنایع بسته بندی الكتریكی كفش سازی ساختمانی لوازم خانگی و غیره .... باز نماید.
پلی h2so4 استایرن یكی از موادی بود كه كاربرد آن در خلال جنگ جهانی دوم (در صنایع نظامی) مورد توجه قرار گرفت زیرا به عنوان یك عایق الكتریسیته خوب شناخته h2so4 شده بود. اولن بار این ماده به نام "استیرول" در سال 1839 توسط شخصی به نام "سایمون" ساخته شد. تهیه تجاری منومر استایرن و پلیمریزاسیون آن به سال 1934 بر می گردد كه كمپانی "داو" توانست استایرن را از فرآورده های نفتی سنتز نماید و سپس آن را پلیمریزه كند. در همان زمان مشابه این فرآیند مراحل تكمیلی خود را در آلمان غربی می گذراند. تجربیات به دست آمده از این محصول در زمان جنگ جهانی دوم موجب گردید تا در سال های بعد از جنگ پلی استایرن نه تنها به عنوان یك عایق الكتریسیته گران قیمت شناخته نشود بلكه به عنوان یك پلاستیك گرمانرم ارزان و با خواص خوب معرفی شود. 2- تهیه منومر استایرن به دو صورت آزمایشگاهی و تجارتی قابل سنتز می باشد. به صورت آزمایشگاهی اسید سینامیك را تحت شرایط تقطیر خشك قرار می دهند كه با متصاعد شدن گاز "اكسید دو كربن" اسید مزبور به استایرن تبدیل می شود. اسید سینامیك را نیز با حرارت دادن " بنز آلدئید" با انیدرید استیك در مجاورت استات سدیم می توان به دست آورد. تولید تجارتی این منومر كه به روش "داو" معروف است بر پایه واكنش دو فرآورده نفتی بنزن و گاز اتیلن قرار دارد. گاز اتیلن و بنزن توسط كاتالیزور h2so4 (كاتالیست فریدل كرافت) به اتیل بنزن تبدیل می شوند كه بعد از عمل هیدروژن گیری به استایرن تبدیل می گردد. گاز اتیلن بایستی تا 95% و بنزن تا 99% خالص باشند تا بتوان اتیل بنزن حاصله را تا 99% بعد از تقطیر "جزء به جزء" به صورت خالص به دست آورد. اتیل بنزن را می توان هنگام پالایش نفت به صورت محصول جانبی از فرآیندهای ریفورمینگ كاتالیستی به دست آورد. در این نوع فرآیندها هیدروكربورهای آلیفاتیك به مخلوطی از هیدروكربورهای آروماتیك تبدیل می شوند اتیل بنزن حاصل از این نوع فرآیند توسط كاتالیزور (اكسید منیزیم و آهن) هیدروژن گیری می شود ولی بازدهی آن در حدود 37% استایرن 61% اتیل بنزن و 2% بنزن و تولوئن است. از آنجا كه در راكتور واكنش مخلوطی از استایرن و اتیل بنزن وجود دارد و نقطه جوش این دو نزدیك به هم می باشد و همچنین استایرن در درجه حرارت معمولی نیز آمادگی آن را دارد تا پلیمریزه شود لذا لازم است قبل از عمل جداسازی ماده كند كننده ای كه معمولا سولفور است به مخلوط اضافه شود تا از پلیمریزاسیون منومر استایرن جلوگیری به عمل آید. بعد از این عمل چنانچه مخلوط واكنش تحت خلاء نسبی (35 میلی متر جیوه) توسط ستون های تقطیر مخصوصی جداسازی شود استایرن به دست آمده از آن با مقداری سولفور همراه است كه با تقطیر مجدد می توان آن را كاملا خالص نمود. لازم است برای جلوگیری h2so4 از پلیمریزاسیون استایرن خالص در هنگام نگهداری و انبار نمودن به آن یك مادۀ كند كننده دایمی اضافه شود. معمولا از "ترشلی بوتیل كتكول" برای این منظور استفاده می شود. منومر استایرن مایعی بی رنگ روغنی شكل و غیر محلول در آب الكل و اتر بوده و بوی تركیبات حلقوی آروماتیك را می دهد. چنانچه منومر مزبور بطور پیوسته در معرض هوا قرار گیرد به علت اكسیداسیون تركیبات آلدئیدی و كتونی به وجود می آید كه با بوی زننده توام است. این منومر به عنوان حلالی برای پلی استایرن و كائوچوی اس بی آر (SBR) مورد استفاده قرار می گیرد. نقطه جوش آن در حدود 145 درجه سانتی گراد و نقطه اشتعال آن 31 درجه سانتی گراد می باشد. از آنجا كه تنفس آن انسان را مسموم كرده و آتش گیر نیز می باشد لذا طبق قوانین حمل و نقل بین المللی بایستی توسط كشتی یا قطار حمل گردد. 3- پلیمریزاسیون استایرن را به چهار روش مختلف می توان پلیمریزه نمود: - پلیمریزاسیون توده ای - پلمریزاسیون حلالی - پلیمریزاسیون تعلیقی - پلیمریزاسیون امولسیونی دو روش اول برای تهیه پلی استایرن كاربرد بیشتری دارد و روش چهارم برای موارد مصرف بخصوصی قابل استفاده می باشد. از آنجا كه پلی استایرن h2so4 تهیه شده به وسیله هر یك از روش های فوق از نقطه نظر خواص دارای مزایا و معایبی است لذا با توجه به نوع خواص مورد نیاز می توان بهترین روش را برای پلیمریزاسیون استایرن انتخاب نمود. به عنوان مثال اگر منومر استایرن به روش توده ای پلیمریزه شود پلیمر حاصله بسیار شفاف بوده و عایق الكتریسیته بسیار خوبی می باشد ولی به علت گرمازا بودن واكنش پلیمریزاسیون كنترل گرمای واكنش در این روش مشكل است و با توزیع وزن مولكولی وسیع همراه می باشد. جنانچه از پلیمریزاسیون به روش حلالی در ته